معترضان ایرانی در ترکیه حادثه 22 بهمن 1390 ماه را به حماسه ای دیگر تبدیل کردند....
روز 22 بهمن 1390 ساعت سه به وقت ترکیه، معترضین بسیاری از شهرهای ترکیه به آنکارا به راه افتادند، نیده، کایسری، نوشهیر، اسکی شهیر، دنیزلی، چروم، کنیا، استانبول و... هر معترضی با پرچم و بی پرچم، با نماد سبز و بی نماد سبز، به طرفداری از رضا پهلوی و کروبی و موسوی و رهنود و بی طرفداری از آنها، با گرفتن عکس های از شهدای جنبش سبز، تصاویری از زندانیان نام آشنا و بی نام و نشان، اعتراض خود را با سردادن شعارهای (نه به دیکتاتور، زندانی سیاسی باید آزاد گردد، از دمشق تا تهران اتحاد اتحاد، آزادی اندیشه با دیکتاتوری نمی شه) و همچین بالا بردن شعارهایی به زبان ترکی برای آگاهی مخاطبان ترک زبان و شعارهایی به زبان عربی در حمایت از معترضان سوری و اعتراض خود به دولت دیکتاتوری سوریه، فریاد و شعارهای بلندی سر دادند.
متاسفانه عاملین جمهوری اسلامی از نیروهای سپاه پاسداران گرفته تا نیروهای قدسی و غیرقدسی در ترکیه به وفور به چشم دیده می شوند و باعث تفرقه افکنی بین پناهجویان می شوند. به علت اطلاع رسانی این فراخوان در سایت های مختلف، چون معترضین بسیاری از شهر نوشهیر خود را برای 22 بهمن آماده کرده بودند با شایعه پراکنی در بین پناهجویان که مجوز 22 بهمن در آنکارا از سوی پلیس ترکیه داده نشده است و همچنین با راپورت دادن پناهجویان فعال به پلیس شهر ترکیه و کنترل شماره تلفن های لیدرهای این مراسم سبب شدند تا پلیس ترکیه از اتوبوس معترضین جلوگیری کند و پناهجویان از سوی پلیس شهر نوشهیر تهدید شدند که اگر از شهر خارج شوند با دیپورت و بازداشت روبرو خواهند شد. چنین عملکردی از سوی پاسداران گمنام ولایت فقیه سبب شد تا بسیاری از پناهجوها از حضور در جمع به ناچار سرباز زدند. اما عده بسیاری از پناهجویان با تمامی معضلات و مشکلات پیشرو با اعتقاد راسخ شبانه و به صورت خودجوش خود را به مراسم رساندند.
ابتدای مراسم با سرود ای ایران آغاز و حاضران در صحنه با سرود هم خوانی و هم سرایی کردند، پس از آن شعارهایی بسیاری سر داده شد که طنین بلند معترضین فضای پارک کیزیلای که مکانی شلوغ و پرترددی بود چنان در هم شکست که عابرین بسیاری را به سمت مراسم فراخواند و چنانچه گرمای حضور حاضرین سرمای آنکارا به باده فراموشی سپرد.
اجرای بی نظیر خانم ساقی عقیلی(نداآفرید) در تآتر نقالی مدرن به نقد از ولایت فقیه، زیبایی دو چندانی به جمع بخشید. شایان ذکر است که برای اولین بار در ترکیه، پناهجویان ایرانی اعتراض خود را به شکل تآتر و اجرای آن در ملاء عام نشان دادند. با چنین برنامه ای باید گفت که ضعف دیکتاتورها از وجود المان های فرهنگی است و هر چه دامنه هنر در بین مردم ریشه بدواند به همان شکل ریشه حاکمیت تضعیف خواهد شد. اجرای بی نظیر خانم عقیلی از دید روزنامه نگاران و عکاسان ترک زبان و رسانه های دیگر دور نماند . چنان چه روشنایی فلاش دوربین ها بر اجرای خانم عقیلی خود به گونه نورپردازی فی البداهه ای را به وجود آورد.
اجرای سرود یار دبستانی، سردادن شعار و خواندن بیانیه در ادامه این حضور همگانی بود. بیانیه ای توسط آقای حامد ابراهیمی نژاد قرائت شد که به سی و سه سال اعمال جمهوری اسلامی اشاره داشته و دستاورد این همه سال حکومت دینی جنگ، اعدام جوانان ایران زمین، زندان های پر از محبوس شدگان دگر اندیش، گورهای دسته جمعی، گورهای بی نام و نشان، فقر و اعتیاد و... بوده است که هم اینک پس از تحریم های چند ساله اخیر خطر جنگ دوباره ای برای مردمان ایران زمین به کمین نشسته است.
این اعتراض آن چنان که اشاره شده در اعتراض به سی و سال حکومت جمهوری اسلامی و در حمایت از فراخوان جنبش سبز در 25 بهمن ماه 1390 بود تا این چنین پناهجویان و تبعیدیان خارج از کشور به معترضین داخل نشان دهند که اگر چه کالبد آنها از ایران دور است اما قلبشان برای ایران می تپد و هم گام و هم صدا با مردم معترض بانگ بلند آزادی را سرمی دهند.
آه اگر آزادی سرودی می‌خواند
کوچک
همچون گلوگاهِ پرنده ای،
هیچ کجا دیواری فروریخته بر جای نمی‌ماند
سالیان بسیار نمی‌بایست
دریافتن را
که هر ویرانه نشانی از غیاب انسانی‌ست
که حضورِ انسان
آبادانی‌ست.
بی گمان هیچ روزی در تاریخ معاصر کشورمان همچون ۲۲ بهمن سال ۱۳۵۷ حسرت در دل نسل های گوناگون نمی آفریند . روزی پر امید که میتوانست تاریخ ایران را دگرگون سازد که ساخت ولی نه آنچنان که انقلابیون اش می خواستند و در راه آن جان بازی کردند . انقلابی که به معنای تمام کلمه تداعی کننده ی جمله ای است که نسل انقلاب تنها آن را شنیده بود و نسل ما آن را با پوست و خون لمس کرد : “انقلاب فرزندانش را خواهد خورد “.
از همان روزهای بعد از پیروزی انقلاب بود که تلاش برای انحراف از ارزش ها و آرمان های آن آغاز گردید.
۱٫اعدام ها و تیر باران های خود سرانه ی طرفداران رژیم گذشته
۲٫تسخیر سفارت آمریکا و ایجاد وضعیتی برای حذف دولت موقت و چهره های اصلی شورای انقلاب
۳٫برکناری بنی صدر و اتفاقات بعد از آن که با دستگیری و اعدام دسته جمعی مخالفان همراه بود.
۴٫سرکوب وحشیانه ی گروه های مارکسیستی و مجاهدین که نقش پر رنگی در پیروزی انقلاب داشتند.
۵٫کنار گذاشتن دگر اندیشان و علمای دینی که منتقد اصل ولایت فقیه بودند.
۶٫شعله ور نگاه داشتن آتش جنگ بعد از فتح خرمشهر که تنها به دلیل منافع شخصی و انحصاری تر کردن قدرت ادامه یافت و به شهید شدن هزاران نفر از بهترین جوانان این مرز و بوم انجامید.
۷٫شکنجه و تجاوز در زندان های رژیم و اعدام های بدون دادگاه مخالفان
۸٫ایجاد شرایط رعب و وحشت که فرار و مهاجرت خیل کثیری از فعالین سیاسی ، روزنامه نگاران و بسیاری از سرمایه گذاران اقتصادی به خارج از مرز های کشور را باعث گردید.
۹٫فشار های سیاسی ، فرهنگی ، تبعیض های اقتصادی بر مناطق مرزی و قومیتی و سرکوب شدید گروه ها و فعالان حاضر در آن به خصوص در استان های کردستان،آذربایجان،بلوچستان و مناطق جنوبی ایران
و در نهایت قرار دادن اختیارات فرای قانون به رهبری
همه و همه تنها تعداد اندکی از وقایعی بودند که یکی بعد از دیگری مقدمات این حکومت جور و درد را مهیا کرد.
و اینک در آستانه ۲۵ بهمن ماه سال روز خروش سال گذشته مردم و شهادت صانع ژاله و محمد مختاری و در پی آن دستگیری و حصر مهندس موسوی ، مهدی کروبی و همسرانشان و در این زمان بحرانی که خطر جنگ جان و کیان ملت ایران را تهدید میکند و در حالی که حکومت ولایت فقیه به سرکوب آزادی خواهان در نقاط گوناگون جهان همچون سوریه یاری می رساند ، ایرانیان بار دیگر خشم خود راخواهند سرود . ما نیز به عنوان گروهی از فعالین اینک در تبعید همبسته با مبارزین داخل کشوردر سال روز پیروزی انقلاب انزجار خود را از رژیم خونریز اسلامی بیان نموده و خواهان آزادی تمام زندانیان رژیم از جمله رهبران جنبش هستیم.
ما ایمان داریم که تنها راه برون رفت از این وضعیت ، همیاری و اتحاد عمل حداکثری بین گروه های سیاسی و نگرش های گوناگون فکری و فعالین مختلف قومیتی است که بتوانند با هماهنگی و پشتیبانی از معترضان داخل کشور،خواست های گوناگون آنها را نمایندگی کنند . بی گمان عدم توجه اپوزیسیون و کوتاهی در راه همبستگی تداوم نقض حقوق بشر ، سقوط اقتصاد ایران و نیز پیگیری ماجراجویی های رژیم در عرصه ی سیاست خارجی را به دنبال دارد که این روند بهانه را به دول خارجی خواهد داد که به بهانه ی بسط دموکراسی به مرز های کشورمان تجاوز کنند ، خطری که تمام دستاورد های آزادی خواهانه ی صد ساله ی مردم ایران را بر باد خواهد داد.
با امید به این همبستگی و با آرزوی روز پر شکوه رهایی ، اینک در کنار یکدیگر و دست در دست هم فریاد خواهیم زد:زنده باد آزادی …. زنده باد برابری
لازم به ذکر است که مجریان و برنامه ریزان 22 بهمن 1390 در ترکیه، انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی ، انجمن همبستگی فعالان تبعید و جمعی از فعالین سیاسی ـ مدنی بودند...
گزارش از: سحر مهدی پور – پناهجو در ترکیه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر