به دست انجمن حمایت از پناهجویان در در تاریخ شنبه, می 21, 2011 و ساعت 09:51 قبل از ظهر
نقش رسانه ها دررفع دردهای پناهجو پررنگ تر از خود سازمان ملل است.
گفتگو: سیروان عنایتی
محمد رضا عینی یکی از جوانان موفق در نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران بوده است که در این بخش فعالیت می کرده و متاسفانه به دلیل باور به کلمه ی ازادی و ارتباط با دیگر فعالان سیاسی کشورمان مجبور به ترک ایران می شود وبرای در امان ماندن از تهدیدات پیوسته ی عاملین جمهوری اسلامی مجبور می شود خود را به کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل/آنکارا معرفی کند. اما با کمال تاسف فشارهای گوناگون پناهجویی این پناهجو و دیگر پناهجویان را تا سرحد جنون می کشاند و چنانچه که خود ابراز می کند بنا به دلایل متفاوت چندین بار تصمیم به خودکشی هم گرفته است. به همین منظور مصاحبه ای را با این پناهجو انجام داده یم تا مشکلات و دردهای پناهجویان ترکیه را از زبان ایشان بشنویم
.ماحصل این گفتگو...
چرا کشور ایران را ترک نمودید ؟
می توانم بگویم ما مردم ایران کشورمان را ترک نمی کنیم بلکه غارتگران هستند که این مردم را از سرزمینشان بیرون می رانند. همانگونه که روزانه از طریق مطبوعات جهانی خبرهای اسفناکی در رابطه با مشکلات ایران می شنویم بدون هیچ تردیدی فشارهای فراوانی هم بر بسیاری از کادرهای ارتش و دیگر پرسنلها و ارگانها وارد می آید. جای هیچ شکی نیست که در میان ارتشی ها (چه نیروی هوایی وچه دریایی و زمینی ) هم مانند دیگر اقشار جامعه انسانهای روشنفکر وجود دارند که می دانند باید به خواسته های ملت ارج نهاد. از سوی دیگراینجانب به عنوان یک شهروند ایرانی که در نیروی هوایی ارتش کشورم مشغول به فعالیت بوده ام قبل از هر چیز یک انسان هستم و از ملت ایران جدا نیستم. دردهای مردم ایران هم دردهای تک تک ارتشی های سرزمینمان است و کدام انسان عاقل خانه وکاشانه و شغلی را که باعث افتخارش است را رها می کند وخود را آواره ی دیار غربت می کند که حتی پول اجاره ی خانه اش را در ترکیه ندارد و متاسفانه این مشکل تک تک پناهجویان ایرانی است.
اساسی ترین مشکلات شما در دوران پناهجویی چیست؟
نمی دانم از کجا شروع کنم؟ اول اینکه مانند تک تک پناهجویان ترکیه مشکل خوراک و پوشاک و مسکن از اساسی ترین مشکلات من و دیگر پناهجویان است. هر صبح که از خواب برمی خیزم به این می اندیشم که مبادا همین امروز به خاطر نداشتن پول اجاره خانه آبرویم برود. دوم اینکه ما پناهجویان هیچ منبع درامدی نداریم و زندگی در ترکیه هم بسیار پر هزینه است. مشکلات پزشکی و دارویی از دیگر مشکلات پناهجویان است. بسیاری از خانواده ها متاهل هستند و فشارهای جسمی و روحی بر آنها وجود دارد که متاسفانه نه برای مشکلات جسمی و نه مشکلات روحی متخصصین و سازمانهای به خصوصی وجود ندارند. از تمام اینها که بگذریم مشکلات خانوادگی میان پناهجویان از اساسی ترین مشکلات ماست. به عنوان مثال بسیاری از مردان و زنان که زندگی موفقی را در کشور خود داشته اند و به هیچ وجه در زندگی انها اصطکاک دیده نمی شد اما امروز به خاطر جو حاکم بر پناهجویان هر روزه دچار مشکلات فراوانی با یکدیگر می شوند. به جرات می توان گفت :بیشتر فشارهای خانواده های پناهجو تنها به خاطر مسایل اقتصادی و پزشکی و... است. تا جایی که امروز بسیاری از پناهجویان ( چه مجرد وچه متاهل) خود کشی را به عنوان اخرین راه انتخاب می کنند.
بسیاری از پناهجویان به بیماری های روانی همچون شیزوفرنی دچار شده اند. افسردگی که بخش جداناپذیر از زندگی پناهجویان است که این دردها انقدر فراوان هستند که نمی توان آنها را تنها در چند جمله خلاصه نمود.
دولت ترکیه و کمیسیاریای عالی پناهندگان تا چه اندازه می توانند در به و جود آرودن این مشکلات سهیم باشند؟
برای پاسخ دادن به این سوال تمایل دارم بیشتر جنبه های کلی مشکلات پناهجویان را مورد ارزیابی قرار دهم ولذا مسایل و دردهای شخصی خودم را بسیار برجسته نمی کنم. ببینید تا چند مدت پیش اولین فشار روحی پناهجو مشکل پول خاک بود. که خوشبختانه فشار رسانه های جهانی دولت ترکیه را وادار کرد تا پول خاک را از اکثر پناهجویان نگیرد. پس از آن مشکلات پزشکی و فشارهای روانی از دیگر مشکلات اصلی هستند که مستقیما به کمیسیاریای عالی سازمان ملل در ترکیه برمی گردد. ببینید ما هر روزه می شنویم که فلان پناهنده از فلان شهر ترکیه اقدام به خودکشی کرده است یا فلان عمل غیر نرمال را انجام داده است. بدون شک باید سازمانی باشد که مشکلات روحی این پناهجویان را آمارگیری کند و در راستای رفع این مشکلات گام بردارد. اگر صد در صد پناهجویان بیماری های جسمی نداشته باشند اما اکنون به جرات می توان گفت که بخش عمده ی از آنها به بیماری های روحی وروانی مبتلا شده اند که میزان بیماری انها و شدت خطر انها متفاوت است.
این دلیل نمی شود چون فلان پناهجو هنوز اقدام به خودکشی نکرده است پس نیازی به مشاوره ی روانی ندارد. در ثانی بیشتر بیماری های جسمی این پناهجویان ناشی از بیماری های روحی و روانی ا
آنهاست که پس از مدتی به شکل بیماری فیزیکی نمود پیدا می کند. متاسفانه یا پناهجویان خودشان در حق خود ظلم کرده اند و خاموش نشسته اند و یا اینکه هنوز کمیسیاریای عالی سازمان ملل عمق فاجعه را درک نکرده است.
پیشنهاد شما برای رفع چنین معضلی به پناهجویان در ترکیه چه می تواند، باشد؟
این یک حقیقت انکار ناپدیر است که پناهنجویان بیش از دولت ترکیه و کمیساریای عالی سازمان ملل دردها و مشکلات را از نزدیک لمس می کنند. بنابر این همبستگی و اتحاد پناهجویان بسیار مهم است. اکنون زمان آن فرا رسیده است که حرکتهای فردی به حرکتهای گروهی تبدیل شود. ما شاهد ان هستیم که فلان پناهجو در فلان شب اقدام به خود کشی می کند و در ان برهه ی زمانی کوتاه تنها خود پناهجویان هستند که به فریاد او می رسند و این در حالیست که در زمان اقدام به خود کشی او؛ نه کمیسیاریای عالی پناهندگان در جریان است و نه دولت ترکیه و جالب تر آنکه زمانی که نصف شب پلیس ترکیه توسط خود پناهجویان مطلع می شود، پس از حضور یافتن در حادثه پناهجویی را که به همنوعش کمک کرده است را مورد بازخواست قرار می دهد که شما با اجازه ی چه کسی به خانه ی پناهجوی در حال مرگ امده ید و حق ندارید که پنجره را بشکنید و وارد خانه شوید، حتی اگر او بمیرد ... ...
به هر حال اینجانب معتقد هستم باید پناهجویان بیش از هر سازمان خارجی نقش اصلی را ایفا کنند چون آنها در قلب حوادث دوران زندگی پناهندگی هستند و خودشان از درون جامعه ی پناهجویی هستند وب دون شک گزارشات وخبرهای جامعه ی پناهجویی توسط خود پناهجویان بهتر و صادقانه تر انتقال داده می شود تا رسانه هایی که تلاش می کنند بنا به یک سری دلایل دردهای پناهجویان را سانسور کنند و عمق فاجعه را بازتاب نکنند.
پیشنهاد شما به رسانه ها در زمینه ی مشکلات پناهجویان چیست؟
اگر بخواهم صادقانه حرف بزنم باید اعتراف کنم که نقش رسانه ها بسیارمهم تر و پر رنگ تر از خود سازمان ملل است.
ببینید در بسیاری از موارد دیده می شود که کمیسیاریای عالی پناهندگان، با بی تفاوتی هر چه تمامتر به مشکلات پناهجویان نگاه می کند اما رسانه ها بسیار هوشیارانه تر و مسولانه تر با این مسایل برخورد می کنند. ساده ترین نمونه مربوط به اعتصاب کنندگان شهر وان ترکیه بود که مانند بمب در مطبوعات جهانی منفجر شد و کمیسیاریای عالی پناهندگان به عملکرد خود نگاهی دوباره انداخت. بدون شک مطبوعات و حضور خبرنگاران (به خصوص خبرنگارانی که خودشان پناهنده هستند) می تواند همچون یک اهرم قدرت در عرصه ها کار کنند. زمانی که کوچکترین مشکلی پیش می آید تنها انعکاس یک گزارش و یک خبر می تواند پیامدهای بسیار موثری را در سرنوشت تک تک پناهجویان داشته باشد. به همین منظور بر این باور هستم که مطبوعات نقش بسیار سازنده ای را در انتقال دردهای پناهجویان ایفا می نماید.
(با تشکر از شما،
لازم به ذکر است که محمد رضا عینی به طور خاص و تمامی پناهجویان به طور عام در فشار شدید اقتصادی هستند و بسیاری از پناهجویان حتی توانایی پرداخت اجاره خانه خود را ندارند. افراد یا سازمانهایی که تمایل دارند به پناهجویان کمک کنند و می توانند با انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی در ترکیه تماس حاصل نمایند
) :
شماره تلفن مسوول امور مالی -حمید ذوالقدر:00905076587944
00905076586901 شماره روابط عمومی انجمن:
anjoman.help.ir@gmail.com
با سپاس فراوان از سیروان عنایتی برای تهیه چنین گزارش و گفتگویی...
روابط عمومی انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی_ترکیه(نوشهیر)
گفتگو: سیروان عنایتی
محمد رضا عینی یکی از جوانان موفق در نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران بوده است که در این بخش فعالیت می کرده و متاسفانه به دلیل باور به کلمه ی ازادی و ارتباط با دیگر فعالان سیاسی کشورمان مجبور به ترک ایران می شود وبرای در امان ماندن از تهدیدات پیوسته ی عاملین جمهوری اسلامی مجبور می شود خود را به کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل/آنکارا معرفی کند. اما با کمال تاسف فشارهای گوناگون پناهجویی این پناهجو و دیگر پناهجویان را تا سرحد جنون می کشاند و چنانچه که خود ابراز می کند بنا به دلایل متفاوت چندین بار تصمیم به خودکشی هم گرفته است. به همین منظور مصاحبه ای را با این پناهجو انجام داده یم تا مشکلات و دردهای پناهجویان ترکیه را از زبان ایشان بشنویم
.ماحصل این گفتگو...
چرا کشور ایران را ترک نمودید ؟
می توانم بگویم ما مردم ایران کشورمان را ترک نمی کنیم بلکه غارتگران هستند که این مردم را از سرزمینشان بیرون می رانند. همانگونه که روزانه از طریق مطبوعات جهانی خبرهای اسفناکی در رابطه با مشکلات ایران می شنویم بدون هیچ تردیدی فشارهای فراوانی هم بر بسیاری از کادرهای ارتش و دیگر پرسنلها و ارگانها وارد می آید. جای هیچ شکی نیست که در میان ارتشی ها (چه نیروی هوایی وچه دریایی و زمینی ) هم مانند دیگر اقشار جامعه انسانهای روشنفکر وجود دارند که می دانند باید به خواسته های ملت ارج نهاد. از سوی دیگراینجانب به عنوان یک شهروند ایرانی که در نیروی هوایی ارتش کشورم مشغول به فعالیت بوده ام قبل از هر چیز یک انسان هستم و از ملت ایران جدا نیستم. دردهای مردم ایران هم دردهای تک تک ارتشی های سرزمینمان است و کدام انسان عاقل خانه وکاشانه و شغلی را که باعث افتخارش است را رها می کند وخود را آواره ی دیار غربت می کند که حتی پول اجاره ی خانه اش را در ترکیه ندارد و متاسفانه این مشکل تک تک پناهجویان ایرانی است.
اساسی ترین مشکلات شما در دوران پناهجویی چیست؟
نمی دانم از کجا شروع کنم؟ اول اینکه مانند تک تک پناهجویان ترکیه مشکل خوراک و پوشاک و مسکن از اساسی ترین مشکلات من و دیگر پناهجویان است. هر صبح که از خواب برمی خیزم به این می اندیشم که مبادا همین امروز به خاطر نداشتن پول اجاره خانه آبرویم برود. دوم اینکه ما پناهجویان هیچ منبع درامدی نداریم و زندگی در ترکیه هم بسیار پر هزینه است. مشکلات پزشکی و دارویی از دیگر مشکلات پناهجویان است. بسیاری از خانواده ها متاهل هستند و فشارهای جسمی و روحی بر آنها وجود دارد که متاسفانه نه برای مشکلات جسمی و نه مشکلات روحی متخصصین و سازمانهای به خصوصی وجود ندارند. از تمام اینها که بگذریم مشکلات خانوادگی میان پناهجویان از اساسی ترین مشکلات ماست. به عنوان مثال بسیاری از مردان و زنان که زندگی موفقی را در کشور خود داشته اند و به هیچ وجه در زندگی انها اصطکاک دیده نمی شد اما امروز به خاطر جو حاکم بر پناهجویان هر روزه دچار مشکلات فراوانی با یکدیگر می شوند. به جرات می توان گفت :بیشتر فشارهای خانواده های پناهجو تنها به خاطر مسایل اقتصادی و پزشکی و... است. تا جایی که امروز بسیاری از پناهجویان ( چه مجرد وچه متاهل) خود کشی را به عنوان اخرین راه انتخاب می کنند.
بسیاری از پناهجویان به بیماری های روانی همچون شیزوفرنی دچار شده اند. افسردگی که بخش جداناپذیر از زندگی پناهجویان است که این دردها انقدر فراوان هستند که نمی توان آنها را تنها در چند جمله خلاصه نمود.
دولت ترکیه و کمیسیاریای عالی پناهندگان تا چه اندازه می توانند در به و جود آرودن این مشکلات سهیم باشند؟
برای پاسخ دادن به این سوال تمایل دارم بیشتر جنبه های کلی مشکلات پناهجویان را مورد ارزیابی قرار دهم ولذا مسایل و دردهای شخصی خودم را بسیار برجسته نمی کنم. ببینید تا چند مدت پیش اولین فشار روحی پناهجو مشکل پول خاک بود. که خوشبختانه فشار رسانه های جهانی دولت ترکیه را وادار کرد تا پول خاک را از اکثر پناهجویان نگیرد. پس از آن مشکلات پزشکی و فشارهای روانی از دیگر مشکلات اصلی هستند که مستقیما به کمیسیاریای عالی سازمان ملل در ترکیه برمی گردد. ببینید ما هر روزه می شنویم که فلان پناهنده از فلان شهر ترکیه اقدام به خودکشی کرده است یا فلان عمل غیر نرمال را انجام داده است. بدون شک باید سازمانی باشد که مشکلات روحی این پناهجویان را آمارگیری کند و در راستای رفع این مشکلات گام بردارد. اگر صد در صد پناهجویان بیماری های جسمی نداشته باشند اما اکنون به جرات می توان گفت که بخش عمده ی از آنها به بیماری های روحی وروانی مبتلا شده اند که میزان بیماری انها و شدت خطر انها متفاوت است.
این دلیل نمی شود چون فلان پناهجو هنوز اقدام به خودکشی نکرده است پس نیازی به مشاوره ی روانی ندارد. در ثانی بیشتر بیماری های جسمی این پناهجویان ناشی از بیماری های روحی و روانی ا
آنهاست که پس از مدتی به شکل بیماری فیزیکی نمود پیدا می کند. متاسفانه یا پناهجویان خودشان در حق خود ظلم کرده اند و خاموش نشسته اند و یا اینکه هنوز کمیسیاریای عالی سازمان ملل عمق فاجعه را درک نکرده است.
پیشنهاد شما برای رفع چنین معضلی به پناهجویان در ترکیه چه می تواند، باشد؟
این یک حقیقت انکار ناپدیر است که پناهنجویان بیش از دولت ترکیه و کمیساریای عالی سازمان ملل دردها و مشکلات را از نزدیک لمس می کنند. بنابر این همبستگی و اتحاد پناهجویان بسیار مهم است. اکنون زمان آن فرا رسیده است که حرکتهای فردی به حرکتهای گروهی تبدیل شود. ما شاهد ان هستیم که فلان پناهجو در فلان شب اقدام به خود کشی می کند و در ان برهه ی زمانی کوتاه تنها خود پناهجویان هستند که به فریاد او می رسند و این در حالیست که در زمان اقدام به خود کشی او؛ نه کمیسیاریای عالی پناهندگان در جریان است و نه دولت ترکیه و جالب تر آنکه زمانی که نصف شب پلیس ترکیه توسط خود پناهجویان مطلع می شود، پس از حضور یافتن در حادثه پناهجویی را که به همنوعش کمک کرده است را مورد بازخواست قرار می دهد که شما با اجازه ی چه کسی به خانه ی پناهجوی در حال مرگ امده ید و حق ندارید که پنجره را بشکنید و وارد خانه شوید، حتی اگر او بمیرد ... ...
به هر حال اینجانب معتقد هستم باید پناهجویان بیش از هر سازمان خارجی نقش اصلی را ایفا کنند چون آنها در قلب حوادث دوران زندگی پناهندگی هستند و خودشان از درون جامعه ی پناهجویی هستند وب دون شک گزارشات وخبرهای جامعه ی پناهجویی توسط خود پناهجویان بهتر و صادقانه تر انتقال داده می شود تا رسانه هایی که تلاش می کنند بنا به یک سری دلایل دردهای پناهجویان را سانسور کنند و عمق فاجعه را بازتاب نکنند.
پیشنهاد شما به رسانه ها در زمینه ی مشکلات پناهجویان چیست؟
اگر بخواهم صادقانه حرف بزنم باید اعتراف کنم که نقش رسانه ها بسیارمهم تر و پر رنگ تر از خود سازمان ملل است.
ببینید در بسیاری از موارد دیده می شود که کمیسیاریای عالی پناهندگان، با بی تفاوتی هر چه تمامتر به مشکلات پناهجویان نگاه می کند اما رسانه ها بسیار هوشیارانه تر و مسولانه تر با این مسایل برخورد می کنند. ساده ترین نمونه مربوط به اعتصاب کنندگان شهر وان ترکیه بود که مانند بمب در مطبوعات جهانی منفجر شد و کمیسیاریای عالی پناهندگان به عملکرد خود نگاهی دوباره انداخت. بدون شک مطبوعات و حضور خبرنگاران (به خصوص خبرنگارانی که خودشان پناهنده هستند) می تواند همچون یک اهرم قدرت در عرصه ها کار کنند. زمانی که کوچکترین مشکلی پیش می آید تنها انعکاس یک گزارش و یک خبر می تواند پیامدهای بسیار موثری را در سرنوشت تک تک پناهجویان داشته باشد. به همین منظور بر این باور هستم که مطبوعات نقش بسیار سازنده ای را در انتقال دردهای پناهجویان ایفا می نماید.
(با تشکر از شما،
لازم به ذکر است که محمد رضا عینی به طور خاص و تمامی پناهجویان به طور عام در فشار شدید اقتصادی هستند و بسیاری از پناهجویان حتی توانایی پرداخت اجاره خانه خود را ندارند. افراد یا سازمانهایی که تمایل دارند به پناهجویان کمک کنند و می توانند با انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی در ترکیه تماس حاصل نمایند
) :
شماره تلفن مسوول امور مالی -حمید ذوالقدر:00905076587944
00905076586901 شماره روابط عمومی انجمن:
anjoman.help.ir@gmail.com
با سپاس فراوان از سیروان عنایتی برای تهیه چنین گزارش و گفتگویی...
روابط عمومی انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی_ترکیه(نوشهیر)
می توانم بگویم ما مردم ایران کشورمان را ترک نمی کنیم بلکه غارتگران هستند که این مردم را از سرزمینشان بیرون می رانند
نمی دانم از کجا شروع کنم؟ اول اینکه مانند تک تک پناهجویان ترکیه مشکل خوراک و پوشاک و مسکن از اساسی ترین مشکلات من و دیگر پناهجویان است. هر صبح که از خواب برمی خیزم به این می اندیشم که مبادا همین امروز به خاطر نداشتن پول اجاره خانه آبرویم برود.
جای هیچ شکی نیست که در میان ارتشی ها (چه نیروی هوایی وچه دریایی و زمینی ) هم مانند دیگر اقشار جامعه انسانهای روشنفکر وجود دارند که می دانند باید به خواسته های ملت ارج نهاد. از سوی دیگراینجانب به عنوان یک شهروند ایرانی که در نیروی هوایی ارتش کشورم مشغول به فعالیت بوده ام قبل از هر چیز یک انسان هستم و از ملت ایران جدا نیستم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر