به دست انجمن حمایت از پناهجویان در در تاریخ دوشنبه, می 02, 2011 و ساعت 04:38 بعد از ظهر
فشارشدید اقتصادی در ترکیه پناهجویان را به هر کارطاقت فرسایی وا دار می کند!
http://www.kurdane.com/news-details.php?id=3362
فشارهای اقتصادی در کشور ترکیه موجب شده است پناهجویان در این کشور (اعم از ایرانی و افغانی و...) به هر کار طاقت فرسایی دست بزنند . انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی در ترکیه گزارشاتی را از وضعیت اسفناک اقتصادی این پناهجویان بی پناه تهیه کرده است که در این گزارشات دردهای پناهجویان به خوبی برجسته شده است. گزارش زیر یکی از تازه ترین گزارشات در رابطه با وضعیت اسفناک پناهجویان در ترکیه است.....
گزارش اختصاصی گروه گزارشگران کردانه:سیروان عنایتی / مدیر گروه خبری کردانه
تارا . ا / خبرنگار کوردانه در ترکیه
کاکابرار علیمرادی
سید خدر میر سیدی
بیگرد میرسیدی
صلاح الدین عزیزیان
پناهجویان ایرانی و افغانی و ... برای رهایی از وضعیت نابسامان خود در کشورشان مجبور به ترک کاشانه شده و رهسپار دیار غربت می شوند. هر روز موج عظیمی از این افراد با هزاران امید و ارزو برای داشتن زندگی بهتر راهی کشورهای پناهجو پذیر چون ترکیه می شوند و فکر می کنند می توانند در دیار غربت به نوایی برسند. اگر چه ما نمی خواهیم غیر منطقی فکر کنیم و انتظاراتمان را از دولت ترکیه و سازمان ملل متحد غیر واقعی جلوه دهیم اما در این میانه دردهایی هست که باید در رسانه ها بسیار برجسته تر از گذشته نشان داده شود.
بسیاری از خانواده های پناهجو در ترکیه پیشتر از خانواده های مرفهی بوده اند و شاید بسیاری از انها هرگز دست به سیاه و سفید نمی زدند. اما امروز در کشوری چون ترکیه خانواده های مهندسین دکترها و معلمین و... هم سرانجام به خاطر جو حاکم بر ترکیه و مشکلات پناهجویی مجبور شده اند خودشان در منزل نان روزانه ی خود را درست کنند. شاید چنین به نظر بیاید که این خود نوعی خود کفایی اقتصادی است در حالیکه گزارشاتی که اخیرا به دست ما در انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی در ترکیه رسیده است که نشان می دهد بسیاری از این خانواده ها نانی را که درست می کنند در برخی از وعده های غذایی انها تنها غذای اصلی انان است. به بیان دیگر بسیاری از خانواده ها ( به خصوص خانواده های پر جمعیت ) نان خالی را با اب می خورند و زمانی که از خانه بیرون می ایند به دیگران می گویند امروز فلان غذای خوشمزه را داشته ایم.
مطابق با امارهایی که به دست انجمن پناهجویان رسیده است هر خانواده ی 4 تا 6 نفری پناهجو در ترکیه مجبورند روزی 12 تا 16 ساعت در رستورانها و کارگاههای مختلف کار کنند تا بتوانند ماهی 500 تا 600 لیر عایدشان شود. در بسیاری از موارد صاحب کار یک سوم و گاهی دوسوم حقوق انها را نمی دهد و مجبور می شوند خودشان در خانه نان درست کنند و نان واب وگاهی نان و دوغ و... را به عنوان وعده ی غذایی صرف کنند. گاهی اوقات زندگی این پناهجویان ما را به یاد داستانهایی چون بی نوایان و مشکلات ژان والژان(کاراکتر اصلی داستان) به قلم نویسنده ی فرانسوی (ویکتور هوگو) می اندازد. اما چون دارای عزت نفس بالایی هستند کمتر کسی احساس می کند که در خانه ی این پناهجویان چه می گذرد و به قول معروف :
کم می خورند تا سربلند زندگی کنند.
روناک یکی از پناهجویان کرد ایرانی در این رابطه به انجمن حمایت از پناهجویان در ترکیه می گوید:
شوهر من در ایران مهندس معدن بوده است . زمانی بود که در ایران هر کسی به وضعیت زندگی ما حسودی می کرد . اما در ترکیه به خاطر فشار زندگی مجبور به خیاطی شده ام و شوهرم برای ماهی 450 لیر کار می کند که حدود 300 دولار می شود. یکی از دلایل ان این است که پیشتر به همسرم رقمهای بالایی پیشنهاد می کردند با ساعت کاری زیاد اما در اخر بخش زیادی از پول توسط سرمایه داران در ترکیه خورده می شد. اکنون تصمیم گرفته است با پول کمتر و ساعت کاری کمتر برای سیصد دلار کار کند اما پولش را هر روز دریافت کند.
سهیلا اهل شهر شیراز در باره ی شرایط ناگوار خودمی گوید :
ما با 5 فرزند و بدون کار وکاسبی مشخصی به فکر این افتاده ایم نان درست کردن را یاد بگیریم تا حداقل بتوانیم نان خود را تهیه کنیم. تا ماهی 500 لیر شوهرم برای ما در حد بخور و نمیر کفاف دهد. در کشور ترکیه به عنوان مثال در شهر نوشهیر:
نان اکمک : 60 کروش
نان بربری کوچک : 75 کروش
نان بربری متوسط : 1 لیر
نان بزرگ بربری : 2لیر
نان باگت معمولی : 50 کروش / 75 کروش / 1 لیر – بسته به نوع
سیدخدر میر سیدی یکی دیگر از پناهجویان کرد اشنویه در ایران است که اکنون برای رفع مشکلات معیشتی خانواده ی 5 نفری اش دست به هر کار طاقت فرسایی می زند. او که در ایران فعال مطبوعاتی و فعال حقوق بشری بوده است و در زمینه ی شغلی نیز استادکار نقاشی ساختمان بوده است هم اکنون به کارگری ساختمان می پردازد و پس از 12 ساعت کار با خواهش وتمنا از صاحب کارش هفته ای 210 لیر دریافت می کند. همسر او یکی از زنان زحمتکش است که همیشه در خانه خودش نان درست می کند تا هزینه ی نان هم مازاد بر مشکلاتشان نشود. او ماهی 250 لیر کرایه ی خانه می پردازد و مقدار پولی که برایش باقی می ماند تنها صرف نیازهای اولیه ی خانواده می شود .
محمد و فاطمه از خانواده ای دیگر پناهجوی افغانی در ترکیه (شهر وان) هستند و در یک مصاحبه ی تلفنی با انجمن حمایت از پناهجویان می گویند:
اینجا شهر وان در ترکیه است.
اینجا زندان الکاتراست.
ما در شهر وان نه امنیت جانی و نه امنیت اقتصادی داریم و به همین دلیل پناهجویان این شهر بیش از شهرهای دیگر تحت فشارهای گوناگون هستند. محمد می گوید: ما در افغانستان ( مزار شریف) شاید ماهی هزار دلار کاسبی می کردیم چون هم اجازه ی کار داشتیم وهم پول ما را نمی خوردند. اما اکنون ظاهرا ماهی 600 لیر به ما می دهند اما سر ماه صاحب کار می گوید کار تو 400 لیر می ارزد تازه اگر ان مقدار را هم کامل پرداخت کنند. فاطمه همسرم در افغانستان با اینکه یک کشور جنگ زده است اما دست به سیاه وسفید نمی زد. اما متاسفانه اکنون مجبور شده است با دیگر زنان افغانی ساعتها بنشیند خمیرگیری کند نان درست کند وپس از خستگی ناشی از این کار ساعتها پشت چرخ خیاطی بنشیند.
فرزاد عزیزی بانه یکی از مشکل دارترین پناهند گان کرد مسیحی است که داستان زندگی او زبانزد خاص و عام است. این پناهنده ی فعال سیاسی کرد که 4 سال است قبولی خود را از سازمان ملل گرفته است هیچ حمایت مالی از او به عمل نیامده است و درخواست یاری از هر فرد خیرخواه یا سازمانی را دارد . فرزاد نیمه ی بدنش بی حس است و چشم راستش را از دست داده است و هم اکنون اماده است در جایی برای ماهی تنها 300 لیر معادل 200 دلار کار کند تا بتواند تنها پول کرایه ی خانه وخوراک وپوشاکش را تعیین کند. مشکلات اقتصادی پناهجویان در زمینه ی تامین داروهای پزشکی انقدر فراوان است که به اسانی نمی توان انها را بیان کرد. اما افرادی خود را به انجمن پناهجویان معرفی نموده اند که می گویند حتی پول خرید قطره ی چشم وگوش را ندارند. متاسفانه سازمان ملل هم کاری انجام نمی دهد .
اسفناک ترین موردی که اخیرا توسط خبرنگار ما خانم تارا در یکی از بیمارستانهای نوشهیر از وضعیت ساسان مهری که ناراحتی قلبی دارد گزارش شد حاکی از ان بود که بیمارستانهای ترکیه هم به زور کارت پناهجویی بیماران را از انها میگیرند ومی گویند تا زمانی که پول را به حساب بیمارستان ترکیه واریز نکنید کارت و مدارک شما پس داده نمی شود.
صلاح الدین عزیزیان که کرد شهر اشنویه ی ایران می باشد و در ایران مهندس عمران بوده است و تجهیزات کارگاه واموالش در ایران توسط وزارت اطلاعات مصادره می شود ناچار رهسپار غربت می شود و هم اکنون به دلیل فشارهای پناهندگی هم خودش وهم همسرش در خانه ی خود نان روزانه ی خویش را درست می کنند. او می گوید:
خود کفایی در هر زمینه ای جای افتخار است اما مشکل اینجاست که چنین زندگی نشانگر خود کفایی نیست این رسوایی وننگ برای کشورهایی است که ادعای دموکراسی می کنند واگر بخواهم گسترده تر به مساله نگاه کنم می توانم بگویم این یک رسوایی بزرگ برای نوع بشر در قرن 21 است که خانواده های پرجمعیت پناهجو حتی برای نان معمولی در فشار هستند. اقای عزیزیان که اکنون دبیر وسخنگوی این انجمن است اظهار می کند:
یکی از برنامه های اینده ی انجمن حمایت از پناهجویان در ترکیه این است که خانواده های مستمند را شناسایی کنیم ومواد اولیه ی خوراکی ( تا حد توان) در میان انها توزیع کنیم که البته باید خاطر نشان کنیم تحقق این اهداف بستگی به همت خود پناهجویان دارد. چرا که تمام این سازمانها وکشورهایی که ادعای انسان دوستی می کنند تنها در قالب شعار کارهایشان را دنبال می کنند. وی در ادامه ی اظهاراتش خاطر نشان می کند:
زندگی ما پناهجویان در ترکیه بیشتر به زندگی ( رابینسون کروزو ) شباهت دارد . ترکیه همان جزیره ای است که رابینسون 27 سال در انجا بود و خودش نان و لباس وخانه و ... دیگر نیازهایش را شخصا براورده می کرد. گاهی اوقات که حتی پول خرید ارد هم نداریم تا نان درست کنیم به دوستان پناهجو می گویم بهتر است در جایی یک تکه زمین پیدا کنیم ان را شخم بزنیم وخودمان گندم خود را هم تهیه کنیم و دیگر نیازی به سازمان ملل هم نداشته باشیم !!!
(لطفا برای دریافت امارهای دقیق تر باجزئیات بیشتر ازوضعیت اسفناک اقتصادی پناهجویان وکمک رسانی به خانواده های نیازمند با انجمن حمایت ازپناهجویان ایرانی در ترکیه تماس حاصل نمایید) .
تلفن روابط عمومی :
00905076586901
anjoman.help.ir@gmail.com
با سپاس بسیار از گروه خبری انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی_ترکیه(نوشهیر) به خصوص سیروان، تارا،علیمرادی، بیگرد و آقای میرسیدی... منتظر دیگر گزارش های شما هستیم...
روابط عمومی انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی_ترکیه(نوشهیر)
http://www.kurdane.com/news-details.php?id=3362
فشارهای اقتصادی در کشور ترکیه موجب شده است پناهجویان در این کشور (اعم از ایرانی و افغانی و...) به هر کار طاقت فرسایی دست بزنند . انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی در ترکیه گزارشاتی را از وضعیت اسفناک اقتصادی این پناهجویان بی پناه تهیه کرده است که در این گزارشات دردهای پناهجویان به خوبی برجسته شده است. گزارش زیر یکی از تازه ترین گزارشات در رابطه با وضعیت اسفناک پناهجویان در ترکیه است.....
گزارش اختصاصی گروه گزارشگران کردانه:سیروان عنایتی / مدیر گروه خبری کردانه
تارا . ا / خبرنگار کوردانه در ترکیه
کاکابرار علیمرادی
سید خدر میر سیدی
بیگرد میرسیدی
صلاح الدین عزیزیان
پناهجویان ایرانی و افغانی و ... برای رهایی از وضعیت نابسامان خود در کشورشان مجبور به ترک کاشانه شده و رهسپار دیار غربت می شوند. هر روز موج عظیمی از این افراد با هزاران امید و ارزو برای داشتن زندگی بهتر راهی کشورهای پناهجو پذیر چون ترکیه می شوند و فکر می کنند می توانند در دیار غربت به نوایی برسند. اگر چه ما نمی خواهیم غیر منطقی فکر کنیم و انتظاراتمان را از دولت ترکیه و سازمان ملل متحد غیر واقعی جلوه دهیم اما در این میانه دردهایی هست که باید در رسانه ها بسیار برجسته تر از گذشته نشان داده شود.
بسیاری از خانواده های پناهجو در ترکیه پیشتر از خانواده های مرفهی بوده اند و شاید بسیاری از انها هرگز دست به سیاه و سفید نمی زدند. اما امروز در کشوری چون ترکیه خانواده های مهندسین دکترها و معلمین و... هم سرانجام به خاطر جو حاکم بر ترکیه و مشکلات پناهجویی مجبور شده اند خودشان در منزل نان روزانه ی خود را درست کنند. شاید چنین به نظر بیاید که این خود نوعی خود کفایی اقتصادی است در حالیکه گزارشاتی که اخیرا به دست ما در انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی در ترکیه رسیده است که نشان می دهد بسیاری از این خانواده ها نانی را که درست می کنند در برخی از وعده های غذایی انها تنها غذای اصلی انان است. به بیان دیگر بسیاری از خانواده ها ( به خصوص خانواده های پر جمعیت ) نان خالی را با اب می خورند و زمانی که از خانه بیرون می ایند به دیگران می گویند امروز فلان غذای خوشمزه را داشته ایم.
مطابق با امارهایی که به دست انجمن پناهجویان رسیده است هر خانواده ی 4 تا 6 نفری پناهجو در ترکیه مجبورند روزی 12 تا 16 ساعت در رستورانها و کارگاههای مختلف کار کنند تا بتوانند ماهی 500 تا 600 لیر عایدشان شود. در بسیاری از موارد صاحب کار یک سوم و گاهی دوسوم حقوق انها را نمی دهد و مجبور می شوند خودشان در خانه نان درست کنند و نان واب وگاهی نان و دوغ و... را به عنوان وعده ی غذایی صرف کنند. گاهی اوقات زندگی این پناهجویان ما را به یاد داستانهایی چون بی نوایان و مشکلات ژان والژان(کاراکتر اصلی داستان) به قلم نویسنده ی فرانسوی (ویکتور هوگو) می اندازد. اما چون دارای عزت نفس بالایی هستند کمتر کسی احساس می کند که در خانه ی این پناهجویان چه می گذرد و به قول معروف :
کم می خورند تا سربلند زندگی کنند.
روناک یکی از پناهجویان کرد ایرانی در این رابطه به انجمن حمایت از پناهجویان در ترکیه می گوید:
شوهر من در ایران مهندس معدن بوده است . زمانی بود که در ایران هر کسی به وضعیت زندگی ما حسودی می کرد . اما در ترکیه به خاطر فشار زندگی مجبور به خیاطی شده ام و شوهرم برای ماهی 450 لیر کار می کند که حدود 300 دولار می شود. یکی از دلایل ان این است که پیشتر به همسرم رقمهای بالایی پیشنهاد می کردند با ساعت کاری زیاد اما در اخر بخش زیادی از پول توسط سرمایه داران در ترکیه خورده می شد. اکنون تصمیم گرفته است با پول کمتر و ساعت کاری کمتر برای سیصد دلار کار کند اما پولش را هر روز دریافت کند.
سهیلا اهل شهر شیراز در باره ی شرایط ناگوار خودمی گوید :
ما با 5 فرزند و بدون کار وکاسبی مشخصی به فکر این افتاده ایم نان درست کردن را یاد بگیریم تا حداقل بتوانیم نان خود را تهیه کنیم. تا ماهی 500 لیر شوهرم برای ما در حد بخور و نمیر کفاف دهد. در کشور ترکیه به عنوان مثال در شهر نوشهیر:
نان اکمک : 60 کروش
نان بربری کوچک : 75 کروش
نان بربری متوسط : 1 لیر
نان بزرگ بربری : 2لیر
نان باگت معمولی : 50 کروش / 75 کروش / 1 لیر – بسته به نوع
سیدخدر میر سیدی یکی دیگر از پناهجویان کرد اشنویه در ایران است که اکنون برای رفع مشکلات معیشتی خانواده ی 5 نفری اش دست به هر کار طاقت فرسایی می زند. او که در ایران فعال مطبوعاتی و فعال حقوق بشری بوده است و در زمینه ی شغلی نیز استادکار نقاشی ساختمان بوده است هم اکنون به کارگری ساختمان می پردازد و پس از 12 ساعت کار با خواهش وتمنا از صاحب کارش هفته ای 210 لیر دریافت می کند. همسر او یکی از زنان زحمتکش است که همیشه در خانه خودش نان درست می کند تا هزینه ی نان هم مازاد بر مشکلاتشان نشود. او ماهی 250 لیر کرایه ی خانه می پردازد و مقدار پولی که برایش باقی می ماند تنها صرف نیازهای اولیه ی خانواده می شود .
محمد و فاطمه از خانواده ای دیگر پناهجوی افغانی در ترکیه (شهر وان) هستند و در یک مصاحبه ی تلفنی با انجمن حمایت از پناهجویان می گویند:
اینجا شهر وان در ترکیه است.
اینجا زندان الکاتراست.
ما در شهر وان نه امنیت جانی و نه امنیت اقتصادی داریم و به همین دلیل پناهجویان این شهر بیش از شهرهای دیگر تحت فشارهای گوناگون هستند. محمد می گوید: ما در افغانستان ( مزار شریف) شاید ماهی هزار دلار کاسبی می کردیم چون هم اجازه ی کار داشتیم وهم پول ما را نمی خوردند. اما اکنون ظاهرا ماهی 600 لیر به ما می دهند اما سر ماه صاحب کار می گوید کار تو 400 لیر می ارزد تازه اگر ان مقدار را هم کامل پرداخت کنند. فاطمه همسرم در افغانستان با اینکه یک کشور جنگ زده است اما دست به سیاه وسفید نمی زد. اما متاسفانه اکنون مجبور شده است با دیگر زنان افغانی ساعتها بنشیند خمیرگیری کند نان درست کند وپس از خستگی ناشی از این کار ساعتها پشت چرخ خیاطی بنشیند.
فرزاد عزیزی بانه یکی از مشکل دارترین پناهند گان کرد مسیحی است که داستان زندگی او زبانزد خاص و عام است. این پناهنده ی فعال سیاسی کرد که 4 سال است قبولی خود را از سازمان ملل گرفته است هیچ حمایت مالی از او به عمل نیامده است و درخواست یاری از هر فرد خیرخواه یا سازمانی را دارد . فرزاد نیمه ی بدنش بی حس است و چشم راستش را از دست داده است و هم اکنون اماده است در جایی برای ماهی تنها 300 لیر معادل 200 دلار کار کند تا بتواند تنها پول کرایه ی خانه وخوراک وپوشاکش را تعیین کند. مشکلات اقتصادی پناهجویان در زمینه ی تامین داروهای پزشکی انقدر فراوان است که به اسانی نمی توان انها را بیان کرد. اما افرادی خود را به انجمن پناهجویان معرفی نموده اند که می گویند حتی پول خرید قطره ی چشم وگوش را ندارند. متاسفانه سازمان ملل هم کاری انجام نمی دهد .
اسفناک ترین موردی که اخیرا توسط خبرنگار ما خانم تارا در یکی از بیمارستانهای نوشهیر از وضعیت ساسان مهری که ناراحتی قلبی دارد گزارش شد حاکی از ان بود که بیمارستانهای ترکیه هم به زور کارت پناهجویی بیماران را از انها میگیرند ومی گویند تا زمانی که پول را به حساب بیمارستان ترکیه واریز نکنید کارت و مدارک شما پس داده نمی شود.
صلاح الدین عزیزیان که کرد شهر اشنویه ی ایران می باشد و در ایران مهندس عمران بوده است و تجهیزات کارگاه واموالش در ایران توسط وزارت اطلاعات مصادره می شود ناچار رهسپار غربت می شود و هم اکنون به دلیل فشارهای پناهندگی هم خودش وهم همسرش در خانه ی خود نان روزانه ی خویش را درست می کنند. او می گوید:
خود کفایی در هر زمینه ای جای افتخار است اما مشکل اینجاست که چنین زندگی نشانگر خود کفایی نیست این رسوایی وننگ برای کشورهایی است که ادعای دموکراسی می کنند واگر بخواهم گسترده تر به مساله نگاه کنم می توانم بگویم این یک رسوایی بزرگ برای نوع بشر در قرن 21 است که خانواده های پرجمعیت پناهجو حتی برای نان معمولی در فشار هستند. اقای عزیزیان که اکنون دبیر وسخنگوی این انجمن است اظهار می کند:
یکی از برنامه های اینده ی انجمن حمایت از پناهجویان در ترکیه این است که خانواده های مستمند را شناسایی کنیم ومواد اولیه ی خوراکی ( تا حد توان) در میان انها توزیع کنیم که البته باید خاطر نشان کنیم تحقق این اهداف بستگی به همت خود پناهجویان دارد. چرا که تمام این سازمانها وکشورهایی که ادعای انسان دوستی می کنند تنها در قالب شعار کارهایشان را دنبال می کنند. وی در ادامه ی اظهاراتش خاطر نشان می کند:
زندگی ما پناهجویان در ترکیه بیشتر به زندگی ( رابینسون کروزو ) شباهت دارد . ترکیه همان جزیره ای است که رابینسون 27 سال در انجا بود و خودش نان و لباس وخانه و ... دیگر نیازهایش را شخصا براورده می کرد. گاهی اوقات که حتی پول خرید ارد هم نداریم تا نان درست کنیم به دوستان پناهجو می گویم بهتر است در جایی یک تکه زمین پیدا کنیم ان را شخم بزنیم وخودمان گندم خود را هم تهیه کنیم و دیگر نیازی به سازمان ملل هم نداشته باشیم !!!
(لطفا برای دریافت امارهای دقیق تر باجزئیات بیشتر ازوضعیت اسفناک اقتصادی پناهجویان وکمک رسانی به خانواده های نیازمند با انجمن حمایت ازپناهجویان ایرانی در ترکیه تماس حاصل نمایید) .
تلفن روابط عمومی :
00905076586901
anjoman.help.ir@gmail.com
با سپاس بسیار از گروه خبری انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی_ترکیه(نوشهیر) به خصوص سیروان، تارا،علیمرادی، بیگرد و آقای میرسیدی... منتظر دیگر گزارش های شما هستیم...
روابط عمومی انجمن حمایت از پناهجویان ایرانی_ترکیه(نوشهیر)
دریغ و درد که عشق چنین نخواهد تا گرسنگی قاتق نان بی سفره پناهجویان شود...(
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر